Goran Ćetković / Slike

“Čovjek – vječita enigma, čovjek pojedinac – individua, personality – čovjek – sklad dihotomija, dualitet jedinstva – čovjek par. Čovjek “u dvoje” – “kompletno biće”!

Taj put od “čovjeka pojedinca” do “čovjeka para” likovno je transponiran specifičnim pikturalnim jezikom na slikama Gorana Ćetkovića. Čovjek kao početak i kraj interesiranja, bavljenja; nikad dovoljno spoznat, intrigantan, čovjek – mistrija/tajna predmet je i u formalnom smislu slika Gorana Ćetkovića.Boja je noseći element slike; zvonka, čista, u definiranom gestu nanesena, u vidljivim i jasno definiranim potezima. Korelacija forma – boja, ili ako hoćete boja – forma, sasvim je uzajamna, obostrana, jedna drugom određena. Taj raspjevani ditiramb boja svojevrsna je u ritmu igra svjetlosti i sjenke, hladnih i toplih tonova i nadasve himna bijeloj i crvenoj – dvjema najsimboličnijim bojama slikarstva, dakle, čistoći ljudske duše i ljubavi. Ćetković gradi kompoziciju u sekventno – osvaja plan po plan slike segmentima partijama kružnih, zaobljenih formi, smjelim postavljanjem i pozicioniranjem najrazličitijih suodnosa toplih, čistih, komplementarnih, ali i kontrastnih boja. Problemski tema je uvijek i dalje čovjek, kojim se slikar ciklično bavi, u različitim stvaralačkim fazama, ali su načini i egzekutivni pristupi promjenjivi, od prvih radova – portreta, do sadašnjih – dvofiguralnih kompozicija. Piramidalna konstrukcija kompozicije postignuta je najrazličitijim pokretima i kretanjima figura/boja, ali kroz taj fizički, gotovo animalni (kako je primijetio kolega A. Čilikov) odnos, umjetnik nam donosi i svu složenost i isto takvu “isprepletenost” ljudskih psiha – najtananiju paletu čovjekovih osjećanja – gdje su pažnja, nježnost, dodir, ljubav razumijevanje – postulati/imperativi njegovog postojanja. Krupno postavljeni portreti, ne slučajno, u zelenim tonovima (koja je pored plave, boja kontemplacije, dubine duhovnih sfera), izduženih lica, malih tek naznačenih očiju, zauzimaju cijelo, prilično veliko platno i pored općeg zaključka da nam otkrivaju Ćetkovića kao vanrednog portretistu, upućuju na moguće utjecaje drugih.

Dok se u portretima Ćetković pokazao kao odličan “čitač” ljudskih lica, u dvofiguralnim kompozicijama on je “slikar stanja”. Kontrolirana erotika – haptička senzualnost, potencirana “krupnim kadrom”, istovremeno nepomirljivih/neminovnih dihotomija čine život najuzbudljivijom igrom Erosa & Tanatosa. Tu strasti nisu samo fingirane medijem slikarstva, već su “živući poriv” svjesnog/podsvjesnog. Za Gorana Ćetkovića umjetničko stvaranje predstavlja “viziju ili mit pomirenja” sa samim sobom, a njegov ekspresionistički duh nastoji da “fiksira ponešto od prabića.”

Anastazija Miranović